Mikey deed alles in de overtreffende trap. Hij kon schateren en onbedaarlijk de slappe lach krijgen. Als hij huilde, was dat met dikke tranen die over zijn wangen biggelden. Hij kwam dan graag op schoot zitten, dicht tegen je aan.
Mikey kende geen grenzen, kon eindeloos doorgaan tot je hem wel achter het behang kon plakken. Hij werd nogal eens uit de groep gehaald om even tot rust te komen. Maar dan klom hij op een stoel en ging gekke bekken trekken voor het raam. En stiekem moest ik lachen om zijn vindingrijkheid.
Mikey deed alles onmiddellijk en met volle overtuiging. Ook beterschap beloven als hij iets gedaan had wat niet mocht. Maar dan kon hij toch de verleiding niet weerstaan en was het al gebeurd, zijn beloftes ten spijt. Mikey had een soort oprechtheid die niet veel mensen hebben.
Ik vraag me nog wel eens af hoe het verder met hem is gegaan. Hij moet nu een volwassen man zijn. Iemand die zo open in het leven staat is kwetsbaar. Niet iedereen zal daar goed mee om zijn gegaan. Toch wil ik graag geloven dat hij nog steeds kan schateren van het lachen en huilen vanuit zijn tenen. Gewoon, omdat dat Mikey is.